The World According to Oud Zeikwijf #2


Kapitalisme is best oké. Het vooruitzicht op winst werkt als een magneet op zowat elke mens op deze planeet. En andersom: wordt er geen winst gemaakt dan zakt de ondernemingslust ver onder het vriespunt, met alle verlammende effecten van dien voor een land. Zie de communistische bolwerken. Een aardige ideologische basis, laten we eerlijk wezen, maar volstrekt niet opgewassen tegen de menselijke driften. Na een tijdje doet niemand meer wat en stort de economie als een soufflé in elkaar. Er wordt te weinig geproduceerd, en wat er wel geproduceerd is bereikt de schappen niet meer. Geef de enkeling juist zicht op eigen profijt, dan ontspruiten de zaakjes welig uit de zompige grond. Mensen zijn nu eenmaal eerder bereid zich een slag in de rondte te werken als hun beloning evenredig groeit.

Maar nu. We leven in een tot in het absurde doorvoerde kapitalistisch systeem. Mega bedrijven (banken incluis) rule the world. Ze dicteren de politiek, en zetten onze leiders keer op keer buiten spel. Ze hebben zoveel macht. En zoveel poen. En zoveel arbeiders die ze – “Watch me doing it, Mr President” – kunnen ontslaan. Daar bibberen ze van, onze autoriteiten. En als ze het in hun hoofd halen om weerstand te bieden, dan stappen die reuzen, hun armen vol biljetten waarvan bij elk zuchtje wind een tiental ontsnapt en achter hen als een groene sleep aanvliegt, zonder blikken of blozen de grens over. “DAT IS DE GRENS! Je kan daar niet over!” roept een hoge ambtenaar nog desperaat. De oligarch kijkt hem nog even, heel even, met een twinkeling in de ogen en één voet omhoog, een stompje sigaar bungelend op een mondhoek, laat diezelfde voet nog heel even de lucht in hangen, om die weer resoluut en breeduit lachend neer te zetten aan de andere kant van de grens. Of aan de andere kant van de wereld. Hen maakt het wer-ke-lijk niet uit: ze bezitten immers de aardbol, en, terwijl we nog bezig zijn onze landjes te verdedigen, zijn ze volop de Melkweg alvast onderling aan het verdelen. Als ze eenmaal klaar zijn met de Noord- en Zuidpool, dat spreekt voor zich.

Kortom: we hebben het nakijken.

We bedenken regeltjes, rechtjes en plichtjes waar we ons aan moeten houden, we zorgen dat die regeltjes naar Den Haag komen en daar bekrachtigd worden. Maar het helpt geen moer. Want onze regeringen regeren al lang niet meer. Het zijn puppets. Laat ons van de weeromstuit kwaad zijn om diezelfde malloten. Ze zouden niet democratisch genoeg zijn. Hahaha. Niet democratisch genoeg. Onze regeringen. Boos op Rutte. De.Stakker.

Want democratisch zijn onze bestuurlijke stelsels wel. In Europa hebben we honderden jaren geoefend, dus enkele verlichte kennis in dat principe (democratie) hebben we tegen heug en meug toch weten te vergaren. Dáár zit het hem niet in. Het zit hem in het ver doorvoerde kapitalisme. In het monster dat ermee gecreëerd is en dat met zijn onstilbare gulzigheid bezig is de aarde te verslinden. Het monster van veelpotige economische entiteiten met ontelbare managementlagen waar niemand meer verantwoording af hoeft te leggen voor zijn daden. Entiteiten die volstrekt onmenselijk en amoreel zijn geworden.

Daar moeten we van af.

[Mijn aangedragen actiepunten binnenkort in deel #3]


Comments